گله های فردوسی در تهران!
پپریروز یا پس پریروز بود
که در ساعت شش، سر صبح زود
چنین گفت فردوسی خوش تراش
زبالای میدان، به بانگی یواش:
که افتادم از پا، ندارم توان
چرا دود و دم می خورم بی امان؟
گرفته ست بر پیکرم، دوده جا
ریه پر شده از دی اکسید ه
هوای پر از سرب سهم من است
مرا زندگی همچو جان کندن است
کجا بنده فردوسی طوسی ام؟!
سیاهم، اگر باز فردوسی ام!
چه کس باز شوید سر و روی من؟
چه کس می کندپاک ، گیسوی من؟
کجا رفت رستم، یل نامدار
بگو باز آید که شد وقت کار
بگو ایستادم، شدم همچو سنگ
شده رویم از دوده همچو پلنگ!
چو آلودگی باز وسعت گرفت
نفس تنگی ام باز شدت گرفت
به تهران شدم من، همی ناتوان
بببین "ماسک" می خواهم ای پهلوان!
بگو "رستم"، ای دستگیر همه
ببین اکسیزن نیست...یعنی کمه!
برای من ای یاور شهریار
تو کپسول اکسیزنی پر بیار!
مجله موفقیت بخش ادبیات(شعر طنز)